«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
ﻋﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻦ
ﺧــــﺎﻧﻪ ﺗﻜﺎﻧــﺪﻳﻢ ﺯ ﺑﻴـــﮕﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎ ﻳﻚ
ﻣﺎﻩ ﺗﻤــــﺎﻡ ﻣﻴـــﻬﻤﺎﻧﺖ ﺑﻮﺩﻳـﻢ ﻳﻚ
ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻬﻤــﺎﻧﻲ ﺍﻳـﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎ
----------------( ﻋﯿﺪﺷﻤﺎ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﺎﻝ
ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ
-----------------(
«»«»«

ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﻭﻣﻦ ﺷﻤﻊ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻣﻦ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻭﻧﺎﻻﻧﻢ ﻭﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﺩﺭﻭﻥ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ!!! ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺷﮑﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﭘﺮﺟﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ!!! ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﻭﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﺭﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ!!! ﮐﻪﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﺮﮔﯽ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ!!!

ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﯽ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ.ﺑﺎ ﺍﯾﻨﻜﻪ ﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻫﻮﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻮﺩ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝِ ﻫﻤﯿﺸﻪ،ﭘﯿﺎﺩﻩﺑﺴﻮﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺷﺪ،ﻫﻮﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺧﺎﻣﺖﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺷﺪﯾﺪﯼﺩﺭﮔﺮﻓﺖ.ﻣﺎﺩﺭ ﻛﻮﺩﻙ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍﺩﺧﺘﺮﺵ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺘﺮﺳﺪﯾﺎ ﺍﯾﻨﻜﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ،ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﺵﺑﺮﻭﺩ.....ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺮﻗﯽ ﻛﻪﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮﯼ ﺩﺭﯾﺪ،ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ.ﺍﻭﺍﺳﻂ ﺭﺍﻩ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺭﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩ،ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺮﻗﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪ،ﺍﻭ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ،ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﻭ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ.ﺯﻣﺎﻧﯿﻜﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺧﺘﺮﻙﺭﺳﺎﻧﺪ،ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻛﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﭘﺮﺳﯿﺪ":ﭼﻜﺎﺭ ﻣﯽ ﻛﻨﯽ؟ﭼﺮﺍ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﯿﻦ ﺭﺍﻩﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﯽ؟"ﺩﺧﺘﺮﻙ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ"،ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﻛﻨﻢﺻﻮﺭﺗﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻨﻈﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ،ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺭﺩﻣﺮﺗﺐ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ".ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﺎ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽﻛﻨﺎﺭﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.ﺩﺭ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﯿﺪ.

ﻗﺼﻪ ﺍﺯﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻐﺾ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ/ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ/ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ/ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ‎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﺳﺖ***********************‎**‎‎*

I am the infamous lover in this town
My eyes, evil seeds have never sown.
Be kind and work hard and live happily
Disbelievers in our creed are hurtanddown.
I asked the Master of the tavern to show me salvation
Asked for a cup, said keeping secrets alone.
Why should my heart watch the gardens of this world?
With my pupils picking the flowers that are shown.
Revering wine, I washed away my own image
Selfishness cannot be when the self-image is unknown.
It’s Your lock of hair that keeps me firm on the ground
Without the pull of love, everything would drown.
Let us turn away towards the tavern, from hence
Upon the deedless words of preachers one must frown.
From the Beloved learn to love what is good
Good company happens to be the ultimate crown.
Hafiz kisses only the bearer and the cup
Keep away from the hypocrite wolf in sheepish gown.
منـم کـه شهره شهرم به عشقورزیدن
مـنـم کـه دیده نیالودم بـه بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کـشیم و خوشباشیم
کـه در طریقـت ما کافریست رنـجیدن
بـه پیر میکده گفتم که چیستراه نجات
بخواسـت جام می و گفت عیب پوشیدن
مراد دل ز تـماشای باغ عالـم چیسـت
بـه دست مردم چشم از رخ توگل چیدن
به می پرستی از آن نقش خودزدم بر آب
کـه تا خراب کنم نقـش خود پرسـتیدن
بـه رحـمـت سر زلـف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن
عـنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس
کـه وعظ بی عملان واجب استنشنیدن
ز خـط یار بیاموز مـهر با رخ خوب
کـه گرد عارض خوبان خوش است گردیدن
مـبوس جز لب ساقی و جام میحافـظ
کـه دست زهدفروشان خطاست بوسیدن

داغ تو دارد این دلم
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی تو برای شاعری واژهخبر نمی شود
بغض دوباره دیدن ات هست و بدر نمی شود
فکر رسیدن به تو ، فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام اینکه سفر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینهسپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشهپشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
به فکر سر سپردنم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من ، لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو ، دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود

ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ،ﻧﺸﺪﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺪﻧﺸﺪﻟﺐ ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻩ ﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻭﻟﯽ ﻟﺐﻫﺎﯾﻢﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﻢ ﻟﺐ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﺩﻝﮐﻨﺪ، ﻧﺸﺪﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺸﺘﻢ ﻭﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺸﺪﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺟﺎﯼﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻧﺸﺪﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺷﺒﯽﺷﺎﻋﺮﻫﺎﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺷﺮﻡ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ:ﻧﺸﺪ!ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ

سلام خوبی مرسی واسه اد

bayad estado foro mand bar dari k kube nadard,k gar be gah amade bashi darban be entezare tost va agar bigah,be dar kuftanat pasookhi nemiAyad!

ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ:ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻫﺎﺭﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﺍﻭﻓﺘﺎﺩﻩ.ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﻡﯾﮏ ﺩﻭﺳﻪ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮﮔﻮﺑﺎﺯ ﻫﺮ ﺩﻡﻣﯽ ﭘﺮﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﻭ ﺩﺭﻣﺸﺖ ﻭ ﺳﯿﻠﯽﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﻠﯽﯾﺎﺩﻡ ﺁﺭﺩ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥﮔﺮﺩﺵ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﺮﯾﻦﺧﻮﺏ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦﺗﻮﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎﯼ ﮔﯿﻼﻥ:ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺩﻫﺴﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﻡﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﮎﭼﺴﺖ ﻭ ﭼﺎﺑﮏﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﺯ ﭼﺮﻧﺪﻩﺍﺯ ﺧﺰﻧﺪﻩﺑﻮﺩ ﺟﻨﮕﻞ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﻩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﭼﻮ ﺩﺭﯾﺎﯾﮏ ﺩﻭ ﺍﺑﺮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﻦﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦﺑﻮﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺗﺮﻫﻤﭽﻮ ﻣﯽ ﻣﺴﺘﯽ ﺩﻫﻨﺪﻩﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﭘﺮﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺯﯾﺒﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩﺑﺮﮐﻪ ﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺁﺑﯽﺑﺮﮒ ﻭ ﮔﻞ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥﭼﺘﺮ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥﺁﻓﺘﺎﺑﯽﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺟﺴﺘﻪﺍﺯ ﺧﺰﻩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺗﻦ ﺭﺍﺑﺲ ﻭﺯﻍ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪﺩﻣﺒﺪﻡ ﺩﺭ ﺷﻮﺭ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪﺑﺎ ﺩﻭﺻﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪﺯﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﭼﺮﺥ ﻣﯽ ﺯﺩ...ﭼﺮﺥ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻫﻤﭽﻮﻣﺴﺘﺎﻥﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼﺁﻓﺘﺎﺑﯽﻧﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺩﺭ ﺟﻮﺵ ﻭ ﻟﺮﺯﻩﺗﻮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻨﮓ ﺭﯾﺰﻩﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺁﺑﯽﺑﺎ ﺩﻭﭘﺎﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﻫﻤﭽﻮ ﺁﻫﻮﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺟﻮﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺯﺧﺎﻧﻪﻣﯽ ﭘﺮﺍﻧﺪﻡ ﺳﻨﮓ ﺭﯾﺰﻩﺗﺎ ﺩﻫﺪ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻟﺮﺯﻩﺑﻬﺮ ﭼﺎﻩ ﻭ ﺑﻬﺮ ﭼﺎﻟﻪﻣﯽ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺧﺎﻟﻪﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺪﻣﺸﮑﯽﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺭﻧﮕﯿﻦﺍﺯ ﺗﻤﺸﮏ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻭﺣﺸﯽﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﻧﻬﺎﻧﯽﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺎﺩ ﻭﺯﻧﺪﻩﺭﺍﺯ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﺑﻮﺩ ﺩﻟﮑﺶ،ﺑﻮﺩ ﺯﯾﺒﺎﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻡﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩﻡ:"ﺭﻭﺯ!ﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﺩﻻﺭﺍ!ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺧﺸﺎﻥﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎﻭﺭﻧﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ!"ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﺒﺰﯼ ﻭ ﺧﻮﺑﯽﮔﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﺰ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﻣﻬﺮ ﺭﺧﺸﺎﻥ!"ﺭﻭﺯ!ﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﺩﻻﺭﺍ!ﮔﺮ ﺩﻻﺭﺍﯾﯽ ﺳﺖ،ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﻫﺮﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﺑﺎﺷﺪ" ...ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ،ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ،ﺍﺑﺮﻫﺎﮔﺸﺘﻨﺪ ﭼﯿﺮﻩﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺗﯿﺮﻩﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﺭﺧﺸﺎﻥﺭﯾﺨﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ،ﺭﯾﺨﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥﺟﻨﮕﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥﭼﺮﺥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺯﺩ ﭼﻮ ﺩﺭﯾﺎﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥﭘﻬﻦ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﺟﺎﺑﺮﻕ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮﺍﻥﭘﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍﺗﻨﺪﺭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻏﺮﺍﻥﻣﺸﺖ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍﺭﻭﯼ ﺑﺮﮐﻪ ﻣﺮﻍ ﺁﺑﯽﺍﺯ ﻣﯿﺎﻧﻪ،ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻩﺑﺎ ﺷﺘﺎﺑﯽﭼﺮﺥ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺑﯽ ﺷﻤﺎﺭﻩﮔﯿﺴﻮﯼ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﻣﻪ ﺭﺍﺷﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﺩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﻮﺕ ﺧﻮﺍﻧﺎﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪﺵ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺟﻮﺷﺎﻥﺟﻨﮕﻞ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍﺑﺲ ﺩﻻﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﺟﻨﮕﻞﺑﻪ!ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﺟﻨﮕﻞﺑﺲ ﺗﺮﺍﻧﻪ،ﺑﺲ ﻓﺴﺎﻧﻪﺑﺲ ﻓﺴﺎﻧﻪ،ﺑﺲ ﺗﺮﺍﻧﻪﺑﺲ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥﻭﻩ!ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮﻓﺸﺎﻧﯽﺭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ،ﭘﻨﺪ ﻫﺎﯼﺁﺳﻤﺎﻧﯽ"ﺑﺸﻨﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻦﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩ ﻓﺮﺩﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ-ﺧﻮﺍﻩ ﺗﯿﺮﻩ،ﺧﻮﺍﻩ ﺭﻭﺷﻦ-ﻫﺴﺖ ﺯﯾﺒﺎ،ﻫﺴﺖ

ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ:ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻫﺎﺭﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﺍﻭﻓﺘﺎﺩﻩ.ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﻡﯾﮏ ﺩﻭﺳﻪ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮﮔﻮﺑﺎﺯ ﻫﺮ ﺩﻡﻣﯽ ﭘﺮﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﻭ ﺩﺭﻣﺸﺖ ﻭ ﺳﯿﻠﯽﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﻠﯽﯾﺎﺩﻡ ﺁﺭﺩ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥﮔﺮﺩﺵ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﺮﯾﻦﺧﻮﺏ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦﺗﻮﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎﯼ ﮔﯿﻼﻥ:ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺩﻫﺴﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﻡﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﮎﭼﺴﺖ ﻭ ﭼﺎﺑﮏﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﺯ ﭼﺮﻧﺪﻩﺍﺯ ﺧﺰﻧﺪﻩﺑﻮﺩ ﺟﻨﮕﻞ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﻩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﭼﻮ ﺩﺭﯾﺎﯾﮏ ﺩﻭ ﺍﺑﺮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﻦﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦﺑﻮﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺗﺮﻫﻤﭽﻮ ﻣﯽ ﻣﺴﺘﯽ ﺩﻫﻨﺪﻩﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﭘﺮﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺯﯾﺒﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩﺑﺮﮐﻪ ﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺁﺑﯽﺑﺮﮒ ﻭ ﮔﻞ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥﭼﺘﺮ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥﺁﻓﺘﺎﺑﯽﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺟﺴﺘﻪﺍﺯ ﺧﺰﻩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺗﻦ ﺭﺍﺑﺲ ﻭﺯﻍ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪﺩﻣﺒﺪﻡ ﺩﺭ ﺷﻮﺭ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪﺑﺎ ﺩﻭﺻﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪﺯﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﭼﺮﺥ ﻣﯽ ﺯﺩ...ﭼﺮﺥ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻫﻤﭽﻮﻣﺴﺘﺎﻥﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼﺁﻓﺘﺎﺑﯽﻧﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺩﺭ ﺟﻮﺵ ﻭ ﻟﺮﺯﻩﺗﻮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻨﮓ ﺭﯾﺰﻩﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺁﺑﯽﺑﺎ ﺩﻭﭘﺎﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﻫﻤﭽﻮ ﺁﻫﻮﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺟﻮﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺯﺧﺎﻧﻪﻣﯽ ﭘﺮﺍﻧﺪﻡ ﺳﻨﮓ ﺭﯾﺰﻩﺗﺎ ﺩﻫﺪ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻟﺮﺯﻩﺑﻬﺮ ﭼﺎﻩ ﻭ ﺑﻬﺮ ﭼﺎﻟﻪﻣﯽ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺧﺎﻟﻪﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺪﻣﺸﮑﯽﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺭﻧﮕﯿﻦﺍﺯ ﺗﻤﺸﮏ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻭﺣﺸﯽﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﻧﻬﺎﻧﯽﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺎﺩ ﻭﺯﻧﺪﻩﺭﺍﺯ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﺑﻮﺩ ﺩﻟﮑﺶ،ﺑﻮﺩ ﺯﯾﺒﺎﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻡﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩﻡ:"ﺭﻭﺯ!ﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﺩﻻﺭﺍ!ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺧﺸﺎﻥﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎﻭﺭﻧﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ!"ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﺒﺰﯼ ﻭ ﺧﻮﺑﯽﮔﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﺰ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﻣﻬﺮ ﺭﺧﺸﺎﻥ!"ﺭﻭﺯ!ﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﺩﻻﺭﺍ!ﮔﺮ ﺩﻻﺭﺍﯾﯽ ﺳﺖ،ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﻫﺮﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﺑﺎﺷﺪ" ...ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ،ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ،ﺍﺑﺮﻫﺎﮔﺸﺘﻨﺪ ﭼﯿﺮﻩﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺗﯿﺮﻩﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﺭﺧﺸﺎﻥﺭﯾﺨﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ،ﺭﯾﺨﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥﺟﻨﮕﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥﭼﺮﺥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺯﺩ ﭼﻮ ﺩﺭﯾﺎﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥﭘﻬﻦ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﺟﺎﺑﺮﻕ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮﺍﻥﭘﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍﺗﻨﺪﺭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻏﺮﺍﻥﻣﺸﺖ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍﺭﻭﯼ ﺑﺮﮐﻪ ﻣﺮﻍ ﺁﺑﯽﺍﺯ ﻣﯿﺎﻧﻪ،ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻩﺑﺎ ﺷﺘﺎﺑﯽﭼﺮﺥ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺑﯽ ﺷﻤﺎﺭﻩﮔﯿﺴﻮﯼ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﻣﻪ ﺭﺍﺷﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﺩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﻮﺕ ﺧﻮﺍﻧﺎﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪﺵ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺟﻮﺷﺎﻥﺟﻨﮕﻞ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍﺑﺲ ﺩﻻﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﺟﻨﮕﻞﺑﻪ!ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﺟﻨﮕﻞﺑﺲ ﺗﺮﺍﻧﻪ،ﺑﺲ ﻓﺴﺎﻧﻪﺑﺲ ﻓﺴﺎﻧﻪ،ﺑﺲ ﺗﺮﺍﻧﻪﺑﺲ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥﻭﻩ!ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮﻓﺸﺎﻧﯽﺭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ،ﭘﻨﺪ ﻫﺎﯼﺁﺳﻤﺎﻧﯽ"ﺑﺸﻨﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻦﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩ ﻓﺮﺩﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ-ﺧﻮﺍﻩ ﺗﯿﺮﻩ،ﺧﻮﺍﻩ ﺭﻭﺷﻦ-ﻫﺴﺖ ﺯﯾﺒﺎ،ﻫﺴﺖ